Środki masowego transportu mają jedną wspólną cechę. Są przeznaczone dla użytkownika anonimowego, przeciętnego, który wtapia się w ogólną szarość rzeczywistości. Możnaby się wręcz pokusić o kosmopolityczne uogólnienia, stwierdzając, że tak jest dokładnie na całym świecie, dlatego nie twierdzę, że ta rzeczywistość jest typowo polska.
Czym się przejawia to umasowienie pasażerów? Najczęściej uśrednianiem. Średni pasażer to pasażer o wzroście do 180cm, wadze do 80kg, z niewielkim bagażem podręcznym (torebka, plecak, aktówka). Takiego pasażera łatwo ulokować w dowolnym pojeździe - pasuje jak ulał! Gorzej mają się natomiast osobnicy przyznający się do pobytu na krawędzi krzywej dzwonowej Gaussa, którzy co najmniej jedną z tych cech mają znacząco odmienną.
Znany jest dowcip o karle, który mieszkał na dziesiątym piętrze, lecz windą dojeżdżał do szóstego - bo nie sięgał do przycisków położonych wyżej. Windy mają jeszcze jedną charakterystyczną cechę - mieści się w nich zwykle 6 osób lub 480kg. Przelicznik jest prosty - jeżeli ważysz więcej, idź piechotą.
Inna sprawa dotyczy osób trudniących się np. koszykarstwem. Tu nie ma litości - jeżeli nie stać cię na własny samochód, w którym fotel kierowcy może być odsunięty na odpowiednią odległość, katujesz się na różne sposoby, wsiadając do byle tramwaju. W zasadzie problem można rozwiązać na dwa sposoby, każdy z nich jest jednak obarczony wadami. Jeżeli stoisz, na jednym z pierwszych zakrętów twoja czaszka spotka się zapewne z poręczą przytwierdzoną do sufitu. Będziesz miał szczęście, jeżeli twój wzrost nie przekracza 185 cm - najwyżej poczujesz muśnięcie na grzywce. Drugie wyjście, to zajęcie miejsca siedzącego - tu jednak spotykamy się z awersją osób starszych, które z definicji uważają te miejsca za swoje. Gorszym jednak problemem jest fakt, że na takim siedzeni duży człowiek się po prostu nie mieści! Wyciągnięcie nóg w bok jest rozwiązaniem połowicznym - po pierwsze niewygodnie tak siedzieć (ach te siedzenia kubełkowe), po drugie przeszkadza się innym pasażerom, zazwyczaj starszym, co - jak już wiemy - kończy się zazwyczaj ustąpieniem miejsca i powrotem do wariantu stojącego.
Jedyna rada - zająć strategiczną pozycję. Niezłym miejscem jest tylny pomost tramwaju, gdzie poręcze nie sięgają. Trochę gorzej sytuacja przedstawia się na schodkach - wprawdzie tam też głowa jest w miarę bezpieczna, ale na każdym przystanku ktoś chce wsiąść/wysiąść akurat przez te drzwi (często zdarza się, że jest to ta sama osoba, której dwie minuty temu ustępowaliśmy miejsce siedzące).
Metody pasażerów ekscentrycznych polegają m.in. na noszeniu kasków w tramwajach i autobusach. Niestety, ekscentryzmem mogą się pochwalić jedynie osoby z zasady cieszące się wysoką stopą życiową. Biedaków nie stać na ekscentryzm - u nich to się nazywa zwykły pierdolec.