Myślę, że nie za często piszę tu rzeczy charakterystyczne dla pamiętniczka jako-takiego. Pewnie się ze mną zgodzicie, że to trochę żenujące, opisywać impressski i inne takie libacyje. Niegdyś senator, a obecnie wicemarszałek Stefan Niesiołowski powiedziałby, że relacjonowanie impresssek w pamiętniczku "jest takie małe". I... cóż, w zasadzie nie zamierzam tego robić, chciałem tylko gdzieś odnotować fakt, że było mi dane spożywać minionej nocy nektar dekadentów, a przynajmniej jego niebywałą współczesną namiastkę. Finał tego również był wysoce dekadencki - skończyłem we współczesnej namiastce miejsca zwanego kiedyś Vomitorium (plotka prawi, że w starożytnym Rzymie były właśnie takie miejsca, do których piekielni rozpustnicy przychodzili sobie po prostu rzygać). Wnioski, jakie wyciągam (lub, jak to Arbuz mawia, "jakie wymyślam"), są takie, że jak następnym razem będę partycypował w podobnym spożywaniu, muszę pamiętać, że sześć piw na rozgrzewkę przed czymś naprawdę ciężkim to kiepski pomysł. Dobrze, bracia moi i jedyni przyjaciele. Czas na odrobinę szczerości. Czuję się wysoce podle, pisząc o libacyjach ("czuję się mały"). Absynt był tylko pretekstem do napisania notki. Główny cel jest raczej standardowy - to przechwałki. Bo, wiecie, jak to jest. Siedzę sobie w tym Danzigu i nie bardzo wiem, co robić z wolnym czasem. Tworzę więc. O ile w wakacje zostałem zniewolony przez błogość i popadłem w coś na kształt stagnacji (zwanej dalej osłupieniem katatonicznym), o tyle teraz zdarzyło mi się kilka razy zaznać prawdziwego ataku weny (zwanego dalej podnieceniem katatonicznym). Bolesna prawda jest taka, że przez ostatnie kilka miesięcy jebałem się z tworem, który okazał się praktycznie nie do przejścia, natomiast niedawno wpadłem na genialny pomysł, żeby zabrać się za coś innego. I tak oto powstał "Point of No Return". Niniejsza publikacja ma charakter jedynie przechwałkowy, nie chce mi się teraz rozpisywać o interpretacji i takich tam. Visionoir "Point of No Return" When the knowledge appears in the front of your eye It seems that your instincts will no longer lie But cold and the billows are starting to form Awaiting the sunlight you're trapped in a storm And no one has said it's right to be lost Or to last as a victim or to have your life tossed And what you learn here cannot be unlearned Though it's filling your mind depths with nothing but dirt But when you leave this structure You may not know the time has come For that's the rule of nature And every change has just begun So when your surroundings stop looking so strange The shape of what's known is starting to change The ghosts and illusions are getting consumed By the violent awareness and the self-mending wound The fog and the smoke are starting to clear All that's been so far - now it's so near And what you learn here cannot be unlearned As the phantoms and spectres are sure to be burned But when you leave this structure You may not know the time has come For that's the rule of nature And every change has just begun If ignorance is bliss Then here's the sorrow-kiss It's near It comes The fear The loss But through the loss we get Though people find it mad But all They say Will fall Today But when you leave this structure You may not know the time has come For that's the rule of nature And every change has just begun And when you leave this vortex The calm and peace are meant to stay In living world above dregs And all that's born won't go away What you learn here cannot be unlearned What you learn here cannot be unlearned What you learn here cannot be unlearned What you learn here cannot be unlearned This is the point of no return Tak to właśnie jest. Powiem wam w zaufaniu, że naprawdę czuję ostatnio nieskończone zasoby weny i jak tylko skończę pisać tę notkę, zabiorę się za pisanie czegoś innego. Tak działają na mnie tutejsze warunki, które nazwałbym diabelnie spartańskimi. Idąc tym tokiem myślenia, mógłbym dodać, że pewnie kurwa fajnie by się siedziało w więzieniu, bo tam również wielu rozrywek by nie było. Piekielny ze mnie asceta. Pijący Absynt, rzecz jasna.